ﺧﻔﺘﮕﺎﻥﻧﻘﺶﻗﺎﻟﯽ،ﺩﻭﺵﺑﺎﻣﻦ ﺧﻠﻮﺗﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺭﻧﮕﺸﺎﻥﭘﺮﻭﺍﺯﮐﺮﺩﻩﺑﺎﮔﺬﺷﺖ ﺳﺎﻟﯿﺎﻥ ﺩﻭﺭ ﻭﻧﮕﺎﻩ ﺍﯾﻦ ﯾﮑﯿﺸﺎﻥﺍﺯ ﻧﮕﺎﻩ ﺁﻥ ﺩﮔﺮ ﻣﻬﺠﻮﺭ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻭ ﺩﺭﺩﯼ ﮐﻬﻦ ، ﺗﺠﺪﯾﺪ ﻋﻬﺪ ﺻﺤﺒﺘﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻣﻦﺑﻪﺭﻧﮓﺭﻓﺘﻪﺷﺎﻥ،ﻭﺯﺗﺎﺭﻭ ﭘﻮﺩ ﻣﺮﺩﻩ ﺷﺎﻥ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﻭﻧﻘﻮﺵﺩﺭﻫﻢﻭﺍﻓﺴﺮﺩﻩﺷﺎﻥ، ﻏﻤﺒﺎﺭ ﺧﯿﺮﻩﻣﺎﻧﺪﻡﺳﺨﺖﻭﻟﺨﺘﯽﺣﯿﺮﺗﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺩﯾﺪﻡﺍﯾﺸﺎﻥﻫﻢﺯﺣﺎﻝﻭﺣﯿﺮﺕ ﻣﻦ ﺣﯿﺮﺗﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻣﻦﻧﻤﯽﮔﻔﺘﻢﮐﺠﺎﯾﻨﺪﺁﻥﻫﻤﻪ ﺑﺎﻓﻨﺪﻩ ﯼ ﺭﻧﺠﻮﺭ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﭘﺎﺱ ﺍﺯ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺧﻠﻂ ﺳﯿﻨﻪ ﺍﯼ ﺩﺭﻣﺰﺑﻞﺍﻓﺘﺎﺩﻩﺑﻨﺎﻡﺳﮑﻪﺍﯼ ﻣﺰﺩﻭﺭ ﯾﺎ ﮐﺠﺎﯾﻨﺪ ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﺭﯾﺴﻨﺪﻩ ﻭ ﭼﻮﭘﺎﻥ ﻭ ﮔﻠﻪ ﯼ ﺧﻮﺵ ﭼﺮﺍ ﺩﺭ ﺩﺷﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻦ ﯾﺎ ﮐﺠﺎ ﮔﻠﻬﺎ ﻭ ﺭﯾﺤﺎﻧﻬﺎﯼ ﺭﻧﮓ ﺍﻓﮑﻦ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺭﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺩﻭﺭ ﺑﻪﻫﻤﯿﻦﻧﺰﺩﯾﮑﻬﺎﺍﻧﺪﯾﺸﻪﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﻫﻤﯿﻦ ﺷﺶ ﺳﺎﻝ ﻭ ﺍﻧﺪﯼ ﭘﯿﺶ ﮐﻪ ﭘﺪﺭﻡ ﺁﺯﺍﺩﺍﺯﺗﺸﻮﯾﺶﺑﺮﺍﯾﻦﺧﻔﺘﮕﺎﻥ ﻣﯽ ﻫﺸﺖ ﮔﺎﻡ ﺧﻮﯾﺶ ﯾﺎﺩﺍﺯ ﺍﻭﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪﺍﯾﻨﮏ ﺳﺮ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺯﯾﺮ ﺑﺎﻝ ﺧﺎﮎ ﻭ ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ ﭘﺮﺩﻩﺑﺴﺘﻪﺑﺮﺣﺪﯾﺜﺶﻋﻨﮑﺒﻮﺕ ﭘﯿﺮ ﻭ ﺑﯽ ﺭﺣﻢ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﻻﺟﺮﻡﺯﯼ ﺷﻬﺮ ﺑﻨﺪ ﺭﺍﺯﻫﺎﯼ ﺗﯿﺮﻩ ﯼ ﻫﺴﺘﯽ ﺷﻄﯽﺍﺯﺩﺷﻨﺎﻡﻭﻧﻔﺮﯾﻦﺭﺍﺭﻭﺍﻥ ﺑﺎ ﻗﻄﺮﻩ ﺍﺷﮏ ﻋﺒﺮﺗﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺩﯾﺪﻡ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﻧﯿﺰ ﺳﻮﯼ ﻥ ﮔﻔﺘﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﻋﺒﺮﺗﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﮔﻔﺘﻢ:ﺍﯼﮔﻠﻬﺎﻭﺭﯾﺤﺎﻧﻬﺎﯼﺭﻭﯾﺎﺕ ﺑﺮﻣﺰﺍﺭ ﺍﻭ ﺍﯼ ﺑﯽ ﺁﺯﺭﻣﺎﻥ ﺯﯾﺒﺎ ﺭﻭ ﺍﯼﺩﻫﺎﻧﻬﺎﯼﻣﮑﻨﺪﻩﯼﻫﺴﺘﯽﺑﯽ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﺍﻭ ﺭﻧﮓﻭﻧﯿﺮﻧﮓﺷﻤﺎﺁﯾﺎﮐﺪﺍﻣﯿﻦ ﺭﻧﮕﺴﺎﺯﯼ ﺭﺍ ﺑﮑﺎﺭ ﺁﯾﺪ ﺑﯿﻨﺪﺵ ﭼﺸﻢ ﻭ ﭘﺴﻨﺪﺩ ﺩﻝ ﭼﻮﻥﺑﻪﺳﯿﺮﻣﺮﻏﺰﺍﺭﯼ،ﺑﻮﺩﻩ ﺭﻭﺯﯼ ﮔﻮﺭﺯﺍﺭ ، ﺁﯾﺪ ؟ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ ﺍﯾﻦ ﭘﯿﻐﺎﻡ ﻭ ﺧﻨﺪﯾﺪﻡ ﻭ، ﺑﻪ ﺩﻝ ،ﺯ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﭘﯿﻐﺎﻡ ﺁﻭﺭﺍﻥ ﻫﻢ ﻏﯿﺒﺘﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺧﻔﺘﮕﺎﻥ ﻧﻘﺶ ﻗﺎﻟﯽ ﻫﻤﻨﻮﺍ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﯽﺷﻨﯿﺪﻡﮐﺰﺧﺪﺍﻫﻢﻏﯿﺒﺘﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ
نظرات شما عزیزان:
ارسال توسط نــاهـــــیــد
آخرین مطالب
